از خون جوانان وطن لاله دمیده

عارف قزوینی
از خون جوانان وطن لاله دمیده

از ماتم سرو قدشان، سرو خمیده
در سایه گل بلبل از این غصه خزیده
گل نیز چو من در غمشان جامه دریده
چه كجرفتاری ای چرخ
خوابند وكیلان و خرابند وزیران
بردند به سرقت همه سیم و زر ایران
ما را نگذارند به یك خانه ویران
یارب بستان داد فقیران ز امیران

چه كجرفتاری ای چرخ
از اشك همه روی زمین زیر و زبر كن
مشتی گرت از خاك وطن هست بسر كن
غیرت كن و اندیشه ایام بتر كن
اندر جلو تیر عدو، سینه سپر كن
چه كجرفتاری ای چرخ
از دست عدو ناله ی من از سر درد است
اندیشه هر آنكس كند از مرگ، نه مرد است
جان بازی عشاق، نه چون بازی نرد است
مردی اگرت هست، كنون وقت نبرد است

*****

Monday, Oct. 29, 1984- Eskala Hotel

روزها از پیِ هم میگذرند\ باد میپیچد درونِ خانه‌ام

باد را گفتم که “دور شو! دور شو!\ از درونِ خانه‌ام ، کاشانه‌ام

زوزه باد باز داخل میشود\ لیک اینبار با تموّجهای خود

گوش دار، گوئ که حرفم میزند\ نیک، با آن چرخِ َره پیمای خود

باد گفت “ای غافل از اسرارِ من\ کز نوا و زوزه‌ام در وحشتی

من ترا پیغام میدارم ز دور\ از جهانی‌ دیگر و از ملتی

من ز دریاهای گرم برخاستم\ با درودِ گرمِ روستا زاده‌گان

با خودم هموار ساختم راه را\ از زمین، تا کوهها، تا آسمان

تا که از شهری گذر کردم که چون\ هر چه دیدم خون بود و کشتگان

از پسِ دیوار و درزِ خانه‌ای\ میشنیدم راز و رمزِ عاشقان

یک نفر پیغام داد با نامِ تو\ گر گذر کردم من از مُلکِ پروس

گفت حالش را بگویم ‘انتظار’\ گفت ‘بعد از جانبم او را ببوس

باد را گفتم “ترا خوش آمدی\ بر نشین و بر من احوالش نمون

گفت مرا “نتوان نشستن باد را \باد را گردنده است و بی‌ سکون

گفتمش “پس گر گذر کردی سپس\ زاد و بوم و ملّت و شهرِ مرا

گیر اینرا و به او بازش ستان\ نیست این جز پاره‌ای قلبِ مرا

اشک از چشمانِ من سر ریز کرد\ باد گردید و ز چشمم دور شد

ابرها را باد پس زد از رَهَش\ کلبهٔ تاریکِ من پُر نور شد

فاش میدانم که پارِ قلبِ من\ رازها بر هر کسی‌ افشا کند

عشقِ من را باز خواند، بعد از آن \حسرتِ دیدار را اغنا’ کند

باد را باز هم دهد او پاسخی\ از برای قلب نیمی پاره‌ام

بر کنارِ پنجره در انتظار\ مینشینم تا رسد آواره‌ام

باد را گویم که پیغامم دهد\ پاسخش را جویم و احوال او

باز گوید هر چه را بشنوده است\ از زبان و حالت و ایمای او

یادگاری را بیارد بهرِ من \بوسمش، بگزارمش بر قلبِ خود

وه چه روزِ روشنی باشد مرا\ چون ببینم باد را در جنبِ خود

روزها از پیِ هم میگذرند\ باد میپیچد درونِ خانه‌ام

با دلی‌ مشتاق ازو پرسم خبر\ زوزهٔ باد لیک میخندد به من

*****

Nov. 8, 1984