ایمیل- پست الکترونی‌- پیک فوری- چاپار فوری

شاید بتوان قرن بیست و یکم را قرن ارتباطات نامید.  گرچه آغازگر اختراعاتی از قبیل: تلفنِ همراه، اینترنت، گوشی های هوشمند، ماهواره و ایمیل قرن پیشین بود؛ ولی‌ همگانی شدن آنها به صورت امروز، فقط  در قرن اخیر صورت گرفته است. بیش از یک دههٔ پیش و با پیشرفت فناوریِ یارانه‌ای، انقلاب گسترده‌ای در تسریع ارتباطات به وجود آمد؛ که “ایمیل” یکی‌ از نمودهای بارز آن است. این پدیده ظرف دو سه سال چنان گسترشی یافت که تقریبا به کلیه ادارات خصوصی و دولتی (و در نهایت به منازل) راه یافته، مراکز درون مرزی را به سرعت با آنسوی مرز ها ارتباط داد. پس از اینکه همگانی شدن این وسیلهٔ ارتباطی‌ آشکار شد و واژه ایمیل به وفور مورد استفاده قرار گرفت، برای یافتن واژهٔ جایگزینِ پارسی‌ تلاش به عمل آمد. پست الکترونی (که ترجمهٔ تحت اللفظیِ این واژه می‌باشد) تا حدی رواج یافت، که البته از ترکیبِ دو واژهٔ غیر پارسی‌ ساخته شده است ! شاید چاپار فوری، و یا پیک فوری، ترجمه های‌ گویاتری باشند. به نظر می‌رسد که طرز استفادهٔ درست از این وسیله ارتباطیِ در حال پیشرفت مهمتر از نامگذاریِ پارسی‌ آن باشد. این سیستم ارتباطی‌ نیز (مانند سایر پدیده‌های نو) محسنات و معایب بیشماری به همراه دارد. به عنوان مهمترین حُسن می‌توان از تنظیم، ویرایش، و انتشار وسیع و گستردهٔ آن نام برد! اخباری را که سابقا از طریق روزنامه‌ها و مجلات به دست میرسیدند، امروزه می‌توان در تارنماها مطالعه کرد. کپی‌ کردن و در متنِ ایمیل قرار دادنِ این اخبار، علاوه بر دستکاریِ نویسنده (و گاهی‌ بدون ذکر مأخذ) وسیله بسیار رایجی برای انتشار افکار شده است! تعداد ایمیل‌های دریافتی گاهی‌ آنچنان گسترش میابد که خواندن آنها به ساعتها وقت احتیاج دارد.