شگفتی آور است که تاریخ از آدم های شاد زیاد یاد نمیکند. فلاسفه، علی‌الخصوص، شهرت دارند که تیره روزتر از کمدین ها هستند، اما اپیکور (341 تا 270 ق.مِ.) چنین نبود. شهرتِ بدِ او به دلیل دیگری است: مرجع بلند پایهٔ عیاشی و زندگی مادی، فیلسوف شهوت پرست و شکم پرست.
بجز اینکه او اینچنین نبود. نه تنها او اهل عشرت و پُر خوری نبود، بلکه غذای او همیشه نان و میوه، و گاهی برای ضیافت پنیر بود. نه تنها خودش بلکه ملتزمینش را از روابط جنسی محروم کرده بود، و آنها می‌توانستند حد اکثر نیم لیتر شراب در روز بنوشند.
