Michio Kaku

Michio Kaku’s latest book is titled “Physics Of The Future”¹. It is a collection of future advancements in science, through the year 2100. He has interviewed about 300 scientists who were in the process of improving today’s technology in many areas of science. Either these scientists are making prototypes that would be enhanced through time to gain their optimum results, or they perceive what would be the outcome of their present endeavor 20, 50, or 90 years hence. The book is divided into nine chapters, each chapter discussing  short, medium and long term advancements in the areas of future of computer, artificial intelligence, medicine, nanotechnology, energy, space travel, wealth, humanity, and in the final chapter, he discusses a day in life in the year 2100. The book is very important to read by those who have any interest in science. These writings are not for the purpose of a book review, to discuss various aspects of the book,  but to quote a section from the introduction part of the book, which explains the mission of science in a new and interesting way. The first two paragraphs are directly copied from the last part of the section titled “Understanding The Laws Of Nature” and the rest is almost first half of a section titled “2100: Becoming The Gods Of Mythology”²: 

چنین کنند بزرگان

سالها پیش کتابی‌ که تصور می‌کنم از نادر ابراهیمی بود خواندم که چنین عنوانی داشت (چنین کنند بزرگان). کتاب، تا جایی که بخاطر میاورم از خوشگذرانی و عیش و هوسرانی پادشاهان سخن میگفت. پادشاهان و حکمرانان سیاسی، به زبان دیگر کسانی‌ که از طریق اقتدار سیاسی، نظامی و یا دینی سرنوشت گروه بیشماری را بطور مطلقه در دست دارند،  عموما در سه مورد مشترک هستند. یا با آدم کشی‌ از طریق جنگ افروزی، و قتل و غارت کسانی‌ که با کوچکترین عقیده آنها ممکن است مخالفت کنند قدرت خود را تحکیم میبخشند، یا به اندوختن مال و ثروت با حمله به سرزمین های دیگر و غصب اموال مردم سرزمین خود میپردازند ، و یا هوسرانی و شهوت رانی میکنند. در بارهٔ هر کدام از این سه موضوع مطالب بسیاری نوشته شده و کتاب های تاریخ مملو از تشریح جنگها و خون ریزیهای پادشاهان است. ثروت حکمرانان نیز به مراتب و بطور گسترده ای در کتب منعکس است، از حمله سلاطین به کشور های ثروتمند چون هند، تا زمین خواری رضا شاه، تا ثروت اندوزی اعوان و انصار دژخیمان فعلی. در مورد سوم نیز کتب تاریخی‌ نمونه های بسیاری دارند که چند مورد از این نمونه ها در اینجا ذکر میشوند.

Fatalism

Sometimes we use idioms and slang without considering the real meaning of them. Phrases such as: “it has always been like this”, “people have always been greedy”, “it is human nature to be bad”, “some people cannot think as good as others”, “people need to have leaders”, “common man cannot think for the good of himself” are easily uttered without considering ramifications of such lowering of humanity. Then, and in order to justify such phrases, we leave destiny of man in the hands of unknown. In this regards, we use statements such as “it was meant to be”, that is in contrast with human abilities. It is convenient to think that fate determines one’s destiny, and no matter what one does, “what is meant to happen” will happen. Fatalism takes away the thirst for achieving goals and the hunger for progress. The struggle to survive is depicted in detail in Richard Dawkins’ famous book “The Selfish Gene”. Fate and faith, two synonymous words, are engrained in basic beliefs of many people. Fatalism predicts the future regardless of what one does, and faithfulness makes one enslaved to a theory (usually metaphysical). Faith in, devotion, or loyalty to something means that one cannot think for himself or herself and cannot act independent of the person or the idea that is devoted, committed and loyal to. Fate is also translated as destiny, fortune, chance, providence, and luck, which are not necessarily the same things. Fate, fortune, and providence are relying on some supreme power to solve human’s problems. However, chance and luck are the randomness of the heavens, and all that are components of this universe, from the vast cosmos to a little earthling called human being.

زین الاخبار گردیزی

زین الاخبار گردیزی که  در قرن پنجم نوشته شده، جدولی‌ از جشنهای ایرانیان دارد که در آن جشنهای مربوط به هر ماه را نوشته و در مورد هر یک توضیح مختصری داده که خواندن آن خالی‌ از لطف نیست. توضیح این نکته لازم است که ایرانیان باستان نه تنها برای هر ماه، بلکه برای هر روز نیز نامی‌ داشتند. اسامی دوازده ماه از جمله نام های روزها بودند، و چنانکه نام روز و نام ماه تلاقی‌ میکرد (هم نام بودند) آن روز را جشن میگرفتند. بنا بر این، علاوه بر جشنهای مختلف به مناسبت های ویژهٔ خود، در هر ماه حداقل یک روز بود که به علت تشابه نامِ روز و ماه جشن گرفته میشد. پایه و اساس جشنها نه تنها مذهبی‌ بلکه اساطیری هم بود: