The Decline of the U.S. Empire: Where Is It Taking Us All?

Richard D. Wolff

September 9, 2024

 

General Motors HQ, Detroit. Photo: Jeffrey St. Clair.

The evidence suggests that empires often react to periods of their own decline by over-extending their coping mechanisms. Military actions, infrastructure problems, and social welfare demands may then combine or clash, accumulating costs and backlash effects that the declining empire cannot manage. Policies aimed to strengthen empire—and that once did—now undermine it. Contemporary social changes inside and outside the empire can reinforce, slow, or reverse the decline. However, when decline leads leaders to deny its existence, it can become self-accelerating. In empires’ early years, leaders and the led may repress those among them who stress or merely even mention decline. Social problems may likewise be denied, minimized, or, if admitted, blamed on convenient scapegoats—immigrants, foreign powers, or ethnic minorities—rather than linked to imperial decline.

The U.S. empire, audaciously proclaimed by the Monroe Doctrine soon after two independence wars won against Britain, grew across the 19th and 20th centuries, and peaked during the decades between 1945 and 2010. The rise of the U.S. empire overlapped with the decline of the British empire. The Soviet Union represented limited political and military challenges, but never any serious economic competition or threat. The Cold War was a lopsided contest whose outcome was programmed in from its beginning. All of the U.S. empire’s potential economic competitors or threats were devastated by World War II. The following years found Europe losing its colonies. The unique global position of the United States then, with its disproportional position in world trade and investment, was anomalous and likely unsustainable. An attitude of denial at the time that decline was all but certain morphed only too readily into the attitude of denial now that the decline is well underway.

The United States could not prevail militarily over all of Korea in its 1950–53 war there. The United States lost its subsequent wars in Vietnam, Afghanistan, and Iraq. The NATO alliance was insufficient to alter any of those outcomes. U.S. military and financial support for Ukraine and the massive United States and NATO sanctions war against Russia are failures to date and are likely to remain so. U.S. sanctions programs against Cuba, Iran, and China have failed too. Meanwhile, the BRICS alliance counteracts U.S. policies to protect its empire, including its sanctions warfare, with increasing effectiveness.

In the realms of trade, investment, and finance, we can measure the decline of the U.S. empire differently. One index is the decline of the U.S. dollar as a central bank reserve holding. Another is its decline as a means of trade, loans, and investment. Finally, consider the U.S. dollar’s decline alongside that of dollar-denominated assets as internationally desired means of holding wealth. Across the Global South, countries, industries, or firms seeking trade, loans, or investments used to go to London, Washington, or Paris for decades; they now have other options. They can go instead to Beijing, New Delhi, or Moscow, where they often secure more attractive terms.

Empire confers special advantages that translate into extraordinary profits for firms located in the country that dominates the empire. The 19th century was remarkable for its endless confrontations and struggles among empires competing for territory to dominate and thus for their industries’ higher profits. Declines of any one empire could enhance opportunities for competing empires. If the latter grabbed those opportunities, the former’s decline could worsen. One set of competing empires delivered two world wars in the last century. Another set seems increasingly driven to deliver worse, possibly nuclear world wars in this century.

Before World War I, theories circulated that the evolution of multinational corporations out of merely national mega-corporations would end or reduce the risks of war. Owners and directors of increasingly global corporations would work against war among countries as a logical extension of their profit-maximizing strategies. The century’s two world wars undermined those theories’ appearance of truth. So too did the fact that multinational mega-corporations increasingly purchased governments and subordinated state policies to those corporations’ competing growth strategies. Capitalists’ competition governed state policies at least as much as the reverse. Out of their interaction emerged the wars of the 21st century in Afghanistan, Iraq, Syria, Ukraine, and Gaza. Likewise from their interaction, rising U.S.-China tensions emerged around Taiwan and the South China Sea.

China presents a unique analytical problem. The private capitalist half of its hybrid economic system exhibits growth imperatives parallel to those agitating economies where 90–100 percent of enterprises are private capitalist in organization. The state-owned-and-operated enterprises comprising the other half of China’s economy exhibit different drives and motivations. Profit is less their bottom line than it is for private capitalist enterprises. Similarly, the Communist Party’s rule over the state—including the state’s regulation of the entire Chinese economy—introduces other objectives besides profit, ones that also govern enterprise decisions. Since China and its major economic allies (BRICS) comprise the entity now competing with the declining U.S. empire and its major economic allies (G7), China’s uniqueness may yield an outcome different from past clashes of empires.

In the past, one empire often supplanted another. That may be our future with this century becoming “China’s” as previous empires were American, British, and so on. However, China’s history includes earlier empires that rose and fell: another unique quality. Might China’s past and its present hybrid economy influence China away from becoming another empire and rather toward a genuinely multipolar global organization instead? Might the dreams and hopes behind the League of Nations and the United Nations achieve reality if and when China makes that happen? Or will China become the next global hegemon against heightened resistance from the United States, bringing the risk of nuclear war closer?

A rough historical parallel may shed some additional light from a different angle on where today’s class of empires may lead. The movement toward independence of its North American colony irritated Britain sufficiently for it to attempt two wars (1775–83 and 1812–15) to stop that movement. Both wars failed. Britain learned the valuable lesson that peaceful co-existence with some co-respective planning and accommodation would enable both economies to function and grow, including in trade and investment both ways across their borders. That peaceful co-existence extended to allowing the imperial reach of the one to give way to that of the other.

Why not suggest a similar trajectory for U.S.-China relations over the next generation? Except for ideologues detached from reality, the world would prefer it over the nuclear alternative. Dealing with the two massive, unwanted consequences of capitalism—climate change and unequal distributions of wealth and income—offers projects for a U.S.-China partnership that the world will applaud. Capitalism changed dramatically in both Britain and the United States after 1815. It will likely do so again after 2025. The opportunities are attractively open-ended.

زوال امپراتوری ایالات متحده:  ما را به کجا می برد؟

نوشتهٔ ریچارد دی ولف

شواهد نشان می دهد که امپراتوری ها اغلب با گسترش بیش از حد مکانیسم های مقابله ای خود به دوره های افول خود واکنش نشان می دهند. اقدامات نظامی، مشکلات زیرساختی و تقاضاهای رفاه اجتماعی ممکن است با هم ترکیب شوند یا با هم برخورد کنند و هزینه ها و اثرات متقابلی را انباشته کنند که امپراتوری رو به زوال نمی تواند آن ها را مدیریت کند. سیاست‌هایی که هدفشان تقویت امپراتوری بود - و زمانی هم چنین بود - اکنون آن را تضعیف کرده است. تغییرات اجتماعی معاصر در داخل و خارج از امپراتوری می تواند افول را تقویت، کند یا معکوس کند. با این حال، زمانی که افول رهبران را به انکار وجود آن سوق دهد، می‌تواند خود شتاب‌بخش شود. در سال‌های اولیه امپراتوری‌ها، رهبران و رهبران ممکن است کسانی را که در میان خود تاکید می‌کنند یا حتی به زوال اشاره می‌کنند، سرکوب کنند. مشکلات اجتماعی نیز ممکن است انکار شوند، به حداقل برسند، یا اگر پذیرفته شوند، به جای اینکه به زوال امپریالیستی مرتبط شوند، به قربانیان مناسب - مهاجران، قدرت های خارجی یا اقلیت های قومی - سرزنش شوند.ا

 امپراتوری ایالات متحده، که با جسارت توسط دکترین مونرو بلافاصله پس از دو جنگ استقلال که بر علیه بریتانیا پیروز شد، اعلام شد، در طول قرن ۱۹ و ۲۰ رشد کرد و طی دهه های بین ۱۹۴۵ و ۲۰۱۰ به اوج خود رسید. ظهور امپراتوری ایالات متحده با افول بریتانیا همپوشانی داشت. امپراتوری اتحاد جماهیر شوروی چالش‌های سیاسی و نظامی محدودی را نشان می‌داد، اما هرگز رقابت یا تهدید جدی اقتصادی نداشت. جنگ سرد یک مسابقه بی طرف بود که نتیجه آن از ابتدا برنامه ریزی شده بود. تمام رقبا یا تهدیدات اقتصادی بالقوه امپراتوری ایالات متحده در جنگ جهانی دوم ویران شدند. سال های بعد اروپا را در حال از دست دادن مستعمرات خود دید. موقعیت جهانی منحصر به فرد ایالات متحده در آن زمان، با موقعیت نامتناسب آن در تجارت و سرمایه گذاری جهانی، غیرعادی و احتمالاً ناپایدار بود. نگرش انکار در آن زمان که افول کاملاً قطعی بود، اکنون که زوال به خوبی در جریان است، به آسانی به نگرش انکار تبدیل شد.ا

 ایالات متحده نتوانست از نظر نظامی بر تمام کره در جنگ ۱۹۵۰-۱۹۵۳خود در آنجا پیروز شود. ایالات متحده در جنگ های بعدی خود در ویتنام، افغانستان و عراق شکست خورد. اتحاد ناتو برای تغییر هر یک از این نتایج کافی نبود. حمایت نظامی و مالی ایالات متحده از اوکراین و جنگ تحریم های گسترده ایالات متحده و ناتو علیه روسیه تا به امروز شکست خورده است و احتمالاً همینطور باقی خواهد ماند. برنامه های تحریمی آمریکا علیه کوبا، ایران و چین نیز شکست خورده است. در همین حال، اتحاد بریکس با افزایش اثربخشی، با سیاست‌های ایالات متحده برای محافظت از امپراتوری خود، از جمله جنگ تحریم‌ها مقابله می‌کند.ا

 در حوزه تجارت، سرمایه گذاری و امور مالی، ما می توانیم افول امپراتوری ایالات متحده را به گونه ای متفاوت اندازه گیری کنیم. یکی از شاخص ها کاهش ارزش دلار آمریکا به عنوان ذخایر بانک مرکزی است. دیگر کاهش آن به عنوان وسیله ای برای تجارت، وام و سرمایه گذاری است. در نهایت، کاهش دلار آمریکا در کنار کاهش دارایی‌های دلاری را به عنوان ابزار مورد نظر بین‌المللی برای نگهداری ثروت در نظر بگیرید. در سرتاسر جهان جنوب، کشورها، صنایع یا شرکت‌هایی که به دنبال تجارت، وام یا سرمایه‌گذاری بودند برای چندین دهه به لندن، واشنگتن یا پاریس می‌رفتند. آنها اکنون گزینه های دیگری دارند. آنها می توانند به جای آن به پکن، دهلی نو یا مسکو بروند، جایی که اغلب شرایط جذاب تری را تضمین می کنند.ا

 امپراتوری مزیت های ویژه ای را اعطا می کند که به سودهای فوق العاده برای شرکت های مستقر در کشوری که بر امپراتوری تسلط دارد تبدیل می شود. قرن نوزدهم به دلیل رویارویی ها و مبارزات بی پایانش بین امپراتوری هایی که برای تسلط بر قلمرو و در نتیجه برای سود بیشتر صنایع خود رقابت می کردند، قابل توجه بود. افول هر یک از امپراتوری ها می تواند فرصت ها را برای امپراتوری های رقیب افزایش دهد. اگر دومی از آن فرصت ها استفاده کند، افول اولی می تواند بدتر شود. یک مجموعه از امپراتوری های رقیب دو جنگ جهانی را در قرن گذشته به ارمغان آورد. به نظر می رسد مجموعه دیگری به طور فزاینده ای به دنبال جنگ های جهانی بدتر و احتمالاً هسته ای در این قرن است.ا

 قبل از جنگ جهانی اول، تئوری هایی منتشر شد مبنی بر اینکه تکامل شرکت های چند ملیتی صرفاً از کلان شرکت های ملی، خطرات جنگ را به پایان می رساند یا کاهش می دهد. مالکان و مدیران شرکت‌هایی که به طور فزاینده‌ای جهانی می‌شوند، علیه جنگ بین کشورها به عنوان یک بسط منطقی استراتژی‌های حداکثرسازی سودشان کار می‌کنند. دو جنگ جهانی قرن، ظاهر حقیقت این نظریه ها را تضعیف کرد. همچنین این واقعیت که شرکت‌های بزرگ چند ملیتی به طور فزاینده‌ای دولت‌ها را خریداری می‌کردند و سیاست‌های دولتی را تابع استراتژی‌های رشد رقابتی آن شرکت‌ها می‌کردند نیز صادق بود. رقابت سرمایه داران حداقل به همان اندازه که برعکس بر سیاست های دولتی حاکم بود. از تعامل آنها، جنگ های قرن بیست و یکم در افغانستان، عراق، سوریه، اوکراین و غزه پدید آمد. به همین ترتیب از تعامل آنها، تنش های فزاینده ایالات متحده و چین در اطراف تایوان و دریای چین جنوبی پدیدار شد.ا

 چین یک مشکل تحلیلی منحصر به فرد را ارائه می دهد. نیمی از نظام اقتصادی ترکیبی سرمایه‌داری خصوصی، الزامات رشدی را به موازات آن اقتصادهای آشفته نشان می‌دهد که در آن ۹۰ تا ۱۰۰ درصد شرکت‌ها از نظر سازمانی سرمایه‌دار خصوصی هستند. شرکت‌های دولتی و تحت مدیریت که نیمی دیگر از اقتصاد چین را تشکیل می‌دهند، انگیزه‌ها و انگیزه‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهند. سود کمتر از بنگاه‌های سرمایه‌داری خصوصی است. به طور مشابه، حاکمیت حزب کمونیست بر دولت - از جمله تنظیم دولت بر کل اقتصاد چین - اهداف دیگری را به جز سود معرفی می‌کند، اهدافی که بر تصمیمات شرکتی نیز حاکم است. از آنجایی که چین و متحدان اصلی اقتصادی آن )ب‌ر‌ی‌ک‌س( موجودیتی را تشکیل می‌دهند که اکنون با امپراتوری رو به زوال ایالات متحده و متحدان اصلی اقتصادی آن )جی۷( رقابت می‌کند، منحصربه‌فرد بودن چین ممکن است نتیجه‌ای متفاوت از درگیری‌های امپراتوری‌های گذشته داشته باشد. در گذشته، یک امپراتوری اغلب جایگزین امپراتوری دیگری می شد. این ممکن است آینده ما با تبدیل شدن به "چین"  قرن حاضر باشد زیرا امپراتوری های قبلی آمریکایی، بریتانیایی و غیره بودند. با این حال، تاریخ چین شامل امپراتوری های قبلی است که رشد و سقوط کرده اند: یکی دیگر از ویژگی های منحصر به فرد. آیا گذشته چین و اقتصاد ترکیبی کنونی آن، چین را از تبدیل شدن به یک امپراتوری دیگر و در عوض به سمت یک سازمان جهانی چندقطبی واقعی تحت تاثیر قرار می دهد؟ آیا رویاها و امیدهایی که در پس جامعه ملل و سازمان ملل وجود دارد، می توانند به واقعیت بپیوندند، اگر و زمانی که چین آن را محقق کند؟ یا اینکه چین به هژمون جهانی بعدی در برابر افزایش مقاومت ایالات متحده تبدیل خواهد شد و خطر جنگ هسته ای را نزدیک تر خواهد کرد؟ یک موازی تاریخی تقریبی ممکن است نور بیشتری را از زاویه ای متفاوت در مورد اینکه طبقه امپراتوری امروزی ممکن است به کجا هدایت کند، روشن کند. جنبش به سوی استقلال مستعمره آمریکای شمالی خود، بریتانیا را به اندازه کافی عصبانی کرد که برای متوقف کردن این جنبش دو جنگ ۱۷۷۵-۱۷۸۳ و ۱۸۱۲-۱۸۱۵ انجام داد. هر دو جنگ شکست خورد. بریتانیا این درس ارزشمند را آموخت که همزیستی مسالمت‌آمیز با برخی برنامه‌ریزی‌ها و هماهنگی‌های مشترک، هر دو اقتصاد را قادر می‌سازد تا کار کنند و رشد کنند، از جمله در تجارت و سرمایه‌گذاری در هر دو طرف مرزهایشان. آن همزیستی مسالمت‌آمیز تا جایی گسترش می‌یابد که اجازه می‌دهد دسترسی امپریالیستی یکی جای خود را به دیگری بدهد. چرا خط سیر مشابهی را برای روابط ایالات متحده و چین در نسل بعدی پیشنهاد نمی کنید؟ به جز ایدئولوگ هایی که از واقعیت جدا شده اند، جهان آن را بر جایگزین هسته ای ترجیح می دهد. مقابله با دو پیامد عظیم و ناخواسته سرمایه داری - تغییرات آب و هوایی و توزیع نابرابر ثروت و درآمد - پروژه هایی را برای مشارکت ایالات متحده و چین ارائه می دهد که جهان آن را تحسین خواهد کرد. سرمایه داری پس از سال ۱۸۱۵ هم در بریتانیا و هم در ایالات متحده به طرز چشمگیری تغییر کرد. احتمالاً پس از سال ۲۰۲۵ دوباره این کار را خواهد کرد. فرصت ها به طرز جذابی بی پایان هستند.ا