در اتفاقی دیگر کمیته نوبل در سال جاری جایزه صلح را به مؤسسه ژاپنی نیهون هیدانکیو -به خاطر تلاشهایش برای دستیابی به جهانی عاری از سلاحهای هسته‌ای و به دلیل اثبات از طریق شهادت شاهدان که هرگز نباید دوباره از سلاحهای هسته‌ای استفاده کرد- اعطا نمود. این گروه در سال ۱۳۳۵/۱۹۵۶ توسط بازماندگان حملات اتمی آمریکا به هیروشیما و ناکازاکی تشکیل شد. ماموریت آن از ابتدا ممنوعیت سلاح های هسته ای و دیگر تسلیحات هولناک و وحشت آور بوده است. بخشی از تأثیر آن برگزاری رویدادهای هیروشیما در شانزدهم مرداد/ شش اوت برای اطلاع رسانی از خطرات چنین سلاحهایی بوده است (امروز روز، متاسفانه تأثیر این رویدادها کمتر شده است، اما شاید جایزه نوبل بتواند وضعیت آنها را بهبود ببخشد).ا
یکی از روسای مؤسسه نیهون هیدانکیو بنام توشیوکی میماکی -که در سن سه سالگی در هیروشیما مورد اصابت تشعشعات اتمی قرار گرفته بود- در کنفرانس مطبوعاتی گفت: فکر میکردم این جایزه نصیب کسانی شود که پیرامون غزه می نویسند... کودکان غرقه در خون غزه ای که یا یتیم شده اند و یا توسط والدین شان نگهداری می شوند. تحولاتی نظیر آنچه در ژاپن هشتاد سال پیش روی داد.ا
تاثیرات این کشتار مانند آن چیزی است که در ژاپن نیز به ثبت رسید: کودکان خون آلود غزه که میماکی از آنها یاد می کند، در سال گذشته یک منظره ثابت بوده است. اما در اجرا مثل ژاپن نیست. تنها تعداد کمی از مردم پتانسیل مرگبار بمب اتمی را زمانی که ارتش ایالات متحده آن را بر سر مردم هیروشیما و سپس سه روز بعد روی ناکازاکی انداخت آگاه بودند. پس از سقوط بمب ها، ابتدا ژاپن تسلیم شده و سپس ایالات متحده مانع از گزارش خبرنگاران در مورد تأثیر آنها شدند. صد و چهارده کارمند چوگوکو شیمبون، روزنامه اصلی هیروشیما در این حمله جان باختند. آنهایی که باقی مانده بودند، گروه گزارش شفاهی را ایجاد کردند تا به آنجا بروند و شخصا درباره فرصتهای امدادی اطلاعات ارائه دهند. یوشیتو ماتسوشیگه از روزنامه برخی از خاطره انگیزترین عکس ها را از این ویرانی گرفته است. دو خبرنگار خارجی - لزلی ناکاشیما آمریکایی آسیایی و ویلفرد بورشت استرالیایی - از موانع عبور کردند تا از هیروشیما گزارش بدهند. ناکاشیما در نهم شهریور ۱۳۲۴/ سی و یک اوت ۱۹۴۵برای یونایتد پرس اینترنشنال نوشت: شهری با سیصد هزار نفر جمعیت ناپدید شده است.ا
بمبها به رها شدن ادامه میدهند
و اسرائیلی ها بمباران خود را متوقف نکرده اند. فعلا خبری از بمب اتمی نیست، ولی هزاران بمب مرگبار وجود دارد که همچنان از جت های اسرائیلی فرو می بارد. در آذر ۱۴۰۲/ دسامبر ۲۰۲۳ مقامات اسرائیلی المواسی واقع در غرب خان یونس را به عنوان منطقه بشردوستانه یا امن تعیین کردند. با وجود آن، اسرائیل به حمله به شهرکها و پناهگاهها در این منطقه امن ادامه داده است.ا
تراکم جمعیت در هر کیلومتر مربع در این منطقه تقریبا سی و پنج هزار نفر است که بسیار بیشتر از متراکم ترین مکان روی زمین -ماکائو، شهری کوچک با تراکم جمعیت بیست و یک هزار نفر- و- برای مقایسه – تراکم جمعیت در ایاالت متحده سی و پنج نفر در هر کیلومتر مربع می باشد.ا
طبق گزارش ابوبکر عابد ، در یک هفته این ماه، اسرائیلی ها به سه مدرسه در دیرالبلاح، در پانزده کیلومتری شمال مواسی که به جان پناه فلسطینی ها تبدیل شده بود حمله کردند: مدرسه احمد الکرد (پنجم اکتبر)، مدرسه العایشه (سوم اکتبر) و مدرسه متوسطه دخترانه رفیدة الاسلامیه (دهم اکتبر). در حملات رژیم صهیونیستی به مدرسه روفیده درست قبل از ساعت یازده و نیم صبح بیست و هشت فلسطینی که بسیاری از آنها کودک و سالخورده بودند و در میان آنها دو نفر از کارکنان صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) حضور داشتند، کشته شدند. همانطور که عماد زکوت گزارش داد، بمب ها زمانی فرود آمدند که هماهنگ کننده های پناهگاه مشغول توزیع شیر خشک به کودکان و والدینشان بودند.ل
بمب های پرتاب شده توسط اسرائیل -جی بی یو ۳۹- ساخت شرکت آمریکائی بوئینگ است و برای پرتاب ترکش ها و ایجاد صدمات فیزیکی بزرگ حتی برای کسانی که از انفجار جان سالم به در می برند، طراحی شده است. هیچ کس در پناهگاه ادعای اسرائیل مبنی بر حمله به عوامل حماس را نمی پذیرد. افراد شناسایی شده اند و همه آنها را می شناسند و می دانند که آنها در هیچ بخشی از ساختار حماس نیستند. جوانترین فرد کشته شده میلا علا السلطان شش ساله، و مسن ترین فرد کشته شده سمیه یونس الکفرنا هشتاد و هفت ساله است. در میان کشته شدگان یک پلیس بسیار محبوب به نام سالم رویشید الوقادی بیست و شش ساله، و مدیر مدرسه به نام احمد عادل حموده پنجاه و هشت ساله هستند.ا
انسان ها ترسناک هستند
کتاب «اعمال انسانی» داستان چندین شخصیت را از اردیبهشت ۱۳۵۹/ می۱۹۸۰ تا به امروز روایت می کند، شخصیت هائی چون: جئونگ دائه که در شورش می میرد، یون سوک و کانگ دونگ هو مرده ها را جمع می کنند، کیم جین سو به زندان می رود و ده سال بعد خودکشی می کند، سون جو توسط ارتش شکنجه می شود. اینها داستان های قدرتمندی از شجاعت و وقار انسانی در مواجهه با خشونت وحشتناک است. این همان چیزی است که هان کانگ و دیگران در وضعیت نامساعد امروز و گرفتاری شدید فلسطین می بینند: خشونت اسرائیل زشت است، اما تاب آوری قابل توجه فلسطینی ها می طلبد تا انسان ها کاری کنند تا احساس "ترسناک بودن انسان ها” بتدریج و برای همیشه از ذهن ها پاک شود.ا
No comments:
Post a Comment