یک مقایسه ناچیز!

در ماه اخیر دو تن از باز ماندگان رژیم سابق جان خود را از دست دادند. یکی‌ شاهزاده ای بود که با دست خود جانش را گرفت، و دیگری وزیری بود که در اثر کهولت سن جان باخت. فرد نخستین به قول آمریکایی ها با قاشق نقره ای در دهانش بزرگ شد، و دیگری با شرکت در سازمان های سیاسی ضد رژیم، و سپس با ورود به سیاست حاکم، به درجه وزارت رسید.

اپیکور

شگفتی آور است که تاریخ از آدم های شاد زیاد یاد نمیکند. فلاسفه، علی‌الخصوص، شهرت دارند که تیره روزتر از کمدین ها هستند، اما اپیکور (341 تا 270 ق.مِ.) چنین نبود. شهرتِ بدِ او به دلیل دیگری است: مرجع بلند پایهٔ عیاشی و زندگی‌ مادی، فیلسوف شهوت پرست و شکم پرست.

بجز اینکه او اینچنین نبود. نه تنها او اهل عشرت و پُر خوری نبود، بلکه غذای‌ او همیشه نان و میوه، و گاهی برای ضیافت پنیر بود. نه تنها خودش بلکه ملتزمینش را از روابط جنسی‌ محروم کرده بود، و آنها می‌توانستند حد اکثر نیم لیتر شراب در روز بنوشند.

Epicurus (341-270BC)

History records surprisingly few cheerful people. Philosophers, in particular, have the reputation for being about as miserable as comedians, but Epicurus (341-270BC) isn’t one of them. His poor reputation is of a very different kind: as the high priest of high living and sensual pleasure, the philosopher of the debauchee and the gourmand.

Except that he wasn’t. Far from indulging in orgies and banquets, Epicurus lived on barley bread and fruit, with cheese as a special treat on only feast days. Celibate himself, he discouraged sexual relations among his followers, and his students were allowed no more than a pint of wine a day.

“در زندگی‌ زخم هائی هست که مثل خوره در انزوا روح را آهسته میخورد و میتراشد. این درد ها را نمی‌شود به کسی‌ اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باور نکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارند. و اگر کسی‌ بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی میکنند آنرا با لبخند، شکاک و تمسخر آمیز تلقی‌ بکنند. زیرا بشر هنوز چاره و دوائی برایش پیدا نکرده.” 

اولِ یکِ یازده-1/1/11!

سال نوِ مسیحی‌ را به تمام مسلمانان جهان، به خصوص شیعیان تبریک میگویم!